NIKO não para!

Hallo Mensen!

Deze keer schrijf ik (Pim) een keer een blog. Meestal schrijft Eline ze als ik aan het voetballen of aan het fitnessen ben. Mooi excuus he? Ik vind het ook gewoon lekker makkelijk als Eline het doet en ze is er wat beter in dan ik. Maar ik ga mijn best doen!

Ik ben dus sinds een paar weken eindelijk lid geworden van een fitness schooltje om te hoek! Voetballen doen we bijna dagelijks aan het einde van de school/werkdag een uurtje voordat het donker wordt. Ik vind het heerlijk om op deze manier even stoom af te blazen. We spelen 5 tegen 5 tot 2 punten of na 10 minuten penalty’s. De winnaar blijft staan en de verliezer moet plaats maken voor het volgende team.

Sinds de vorige blog is er alweer van alles gebeurd maar waar ik het nu even over wil hebben is de NIKO ervaring die wie hebben gehad. Wat is NIKO? Vroegen ook wij ons af. Het wordt expres vaag gehouden omdat het niet de bedoeling is dat mensen die het nog gaan doen al weten wat er gaat gebeuren. Er is ons na de uitreiking van het certificaat ook nadrukkelijk gezegd dat we niet mogen zeggen wat er allemaal precies gebeurd is. Ik zal proberen niet te veel details te geven maar ach, ze kunnen toch geen Nederlands :P. NIKO betekend ‘to conquer and to overcome’. Het bestaat al sinds 1985 en is begonnen in Hawaï. Nu wordt het in veel landen gedaan. Ik zou deze 4 dagen samenvatten in de volgende woorden: Survival, teambuilding, onvoorspelbaar, uitdagend, irritant, mooi, leerzaam, grensverleggend, diepgaand, en EINDELOOS. Een zin die we constant te horen kregen was: NIKO não para! Wat betekend: NIKO stopt niet! Zo konden ze een uur nadat je uitgeput op bed ligt op hun fluitje blazen wat betekend dat we in 2 minuten klaar moesten staan voor een opdracht. Niet op tijd? 40 sit-ups!
Ik kan verder dus niet veel zeggen over de opdrachten maar het is vaak fysiek en er zit altijd een les of een diepere betekenis achter. Soms geeft het inzicht in hoe God tot je kan spreken en soms gebeurd dat ook meteen, af en toe waren mensen diep geraakt door wat God tegen hen zei op dat moment. Ook Eline en ik hebben nieuwe dingen gehoord en bevestiging gekregen :). Later deelden we dit als groep weer met elkaar wat ook weer opbouwend is.

Een van de hoogtepunten was de dag dat we een grote wandeltocht gingen maken. We vertrokken ‘s ochtends en kwamen ‘s avonds pas terug. We kregen een kaart mee en moesten de rode lintjes volgen (in het donker reflectoren). We gingen in groepjes van 7/8 en het maakte niet uit wanneer we terug zouden komen dus we konden genieten van alles wat we tegen kwamen. Als we een meer of de zee tegen kwamen konden we zwemmen en als we honger hadden konden we wat klaar maken van wat we mee hadden of een mango of kokosnoot uit een boom zien te krijgen. We kwamen langs zoveel verschillende landschappen! Van worstelen door de dichtbegroeide jungle tot struinen door heide achtige vlaktes. Van klimmen op enorme rotsen van kalksteen tot langs het strand met palmbomen lopen. Onderweg zagen en hoorden we de gekste dieren. Van vogelspinnen tot wilde paarden. Het was een zware tocht en we hebben de nodige schrammen en muggenbeten opgelopen maar ik heb niemand van onze groep ook maar een moment horen klagen. Ik zat niet bij Eline in de groep dus af en toe maakte ik me zorgen over hoe ze het zou vinden in het donker in de jungle maar ook zij heeft ervan genoten.

Het legerzakmes dat ik van Siemen heb gekregen heb ik de naam ‘Chicken slayer’ gegeven. Ik heb er namelijk een kip mee geslacht. Nadat ik goed had opgelet hoe de leiders het voordeden was het mijn beurt. Het doden was niet leuk maar makkelijker dan verwacht. Wie mij een beetje kent weet dat ik het interessant vind om te kijken wat er binnenin een dier zit en wat hiervan bruikbaar is. Alles wat eetbaar was ging in de soep. Het hart, de lever, de maag en zelfs het ei die er nog in zat! Dit was de beste maaltijd die we hebben gehad want voor de rest was het teren op een beetje noedels en crackers.

Ik zou nog veel meer willen vertellen maar ik denk dat ik het hier bij laat. Het gaat goed hier. Het einde van de fase hier in Brazilië komt langzaam in zicht. Nog 4 weken dan vliegen we naar Italië. We weten nog steeds niet precies wat ons daar te wachten staat maar we zien wel wat er gebeurd en gaan ervoor. Dat, de controle loslaten en vertrouwen dat het goed komt, is misschien wel het belangrijkste dat ik heb geleerd tijdens NIKO..


Enorme groeten,

Pim (en Eline)